کشف روشی موثر برای درمان یک سرطان مغزی نادر در بچه ها - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، دانشمندان دانشگاه واشنگتن در حال بررسی روشی هستند که به احتمال بسیار زیاد می تواند یک سرطان مغزی نادر در بچه ها را درمان کند.

به گزارش وبلاگ وردپرس به نقل از وبلاگ وردپرس، مدولوبلاستوما یک سرطان مغزی نادر، اما ویرانگر در بچه ها است. این سرطان می تواند از طریق مایع نخاع پیشرفته و در جای دیگری در مغز یا ستون فقرات رسوب کند. پرتودرمانی به کل مغز و ستون فقرات و در پی آن یک دز تابشی اضافی به پشت مغز از این توسعه جلوگیری کرده و استاندارد مراقبت بوده است، با این حال اشعه ای که برای درمان چنین تومور هایی استفاده می شود، باعث آسیب به مغز شده و عملکرد شناختی را تحت تاثیر قرار می دهد، به ویژه در بیماران جوان که مغز آن ها در حال رشد است.

یک مطالعه ملی به سرپرستی دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در بیمارستان تحقیقات بچه ها سنت لوئیس و سنت جود نشان می دهد که بچه ها مبتلا به مدولوبلاستوما با خطر میانه می توانند تقویت اشعه با حجم کمتری را در انتها دریافت کنند. یک دوره شش هفته ای با پرتودرمانی، کنترل بیماری را در افرادی که در منطقه وسیع تری اشعه دریافت می کنند، حفظ می کند، اما محققان دریافتند دز درمان های پرتویی پیشگیرانه که به کل مغز و ستون فقرات در طی شش هفته داده می شود، بدون کاهش بقا و پایداری نمی تواند، کاهش یابد.

به علاوه محققان نشان دادند که سرطان در بیماران با توجه به بیولوژی تومورها، به درمان پاسخ متفاوتی می دهند و زمینه را برای آزمایش های بالینی آینده درمورد درمان های هدفمندتر فراهم می کنند.

در بچه ها مبتلا به مدولوبلاستومای میانه خطر بقای پنج ساله از 75 تا 90 درصد است. در مقابل در بچه ها مبتلا به آنچه مدولوبلاستومای پرخطر نامیده می شود، پنج سال بقا از 50 ٪ تا 75 ٪ است. عوامل دیگر از جمله سن کودک و میزان توسعه تومور به تعیین گروه خطر کمک می کند. برای این مطالعه محققان بر روی بیماران مبتلا به مدولوبلاستوما با خطر میانه تمرکز کردند.

جف ام. میچالسکی استاد برجسته دانشگاه واشنگتن در این باره گفت: مدولوبلاستوما یک بیماری ویرانگر است. این یک تومور بدخیم مغزی که در مخچه ایجاد می شود، قسمت تحتانی عقب مغز که برای هماهنگی حرکت، گفتار و تعادل مهم است. درمان پرتویی برای این تومور هم می تواند چالش برانگیز باشد به ویژه در بچه ها کوچکتر که مغز آن ها فعال است، در این شرایط تعادل بین درمان موثر تومور بدون آسیب رساندن به توانایی حرکت، تفکر و یادگیری بچه ها وجود دارد.

بچه های که به طور میانه در معرض خطر مدولوبلاستوما قرار دارند، معمولا تحت عمل جراحی قرار می گیرند که این امر تا حد امکان تومور را از بین می برد. آن ها همچنین شیمی درمانی و پرتودرمانی را برای جلوگیری از توسعه تومور به سایر قسمت های مغز و ستون فقرات از طریق مایع مغزی- نخاعی دریافت می کنند.

میچالسکی گفت: می خواستیم بررسی کنیم که آیا می توانیم با اطمینان میزان تابش پرتو در این بیماران را کاهش دهیم یا خیر. این امر بخش های طبیعی مغز را کم کرده و عوارض جانبی را برای بچه ها مبتلا به این نوع سرطان مغز کاهش می دهد و در عین حال درمان موثر را حفظ می کند.

او اضافه کرد: دریافتیم کاهش دز تابش دریافتی طی دوره شش هفته ای درمانی بر روی بقا تاثیر منفی می گذارد و هم دریافتیم که می توانیم با خیال راحت میزان حجم مغز را که در انتها اشعه بیشتری دریافت می کند، کاهش دهیم. امیدواریم چنین اقداماتی بتواند به کاهش عوارض جانبی این روش درمانی به ویژه در بیماران جوان کمک کند.

با همکاری بیمارستان های بچه ها در سراسر آمریکا و در سطح بین المللی، محققان 464 بیمار تحت مدولوبلاستوما با خطر میانه را بین سنین 3 تا 21 سال، ارزیابی کردند. بیماران مسن همه دز استاندارد دریافت کردند، زیرا رشد مغزی آن ها در برابر اشعه آسیب پذیر نیست، علاوه بر این در انتها شش هفته درمان به همه بیماران به طور تصادفی دو میزان متفاوت تقویت پرتویی اختصاص داده شد.

بیمارانی که حجم تقویت کمتری دریافت کردند، تا 82.5 ٪، شانس زنده ماندن تا پنج سال را داشته و بیماری آن ها بدتر نشد. این درحالی است که در بچه ها کوچکتر، دز کمتر تابش در طی شش هفته منجر به میزان بقای مشابهی نشد. از کسانی که دز استاندارد تابش مغز نخاعی را دریافت کردند؛ حدود 83 ٪، پنج سال زنده مانده و شاهد عود بیماری نبودند. این اختلاف در بقا از نظر آماری معنادار بود.

میچالسکی گفت: ما در بیماران جوان که دز کمتری از پرتودرمانی مغز نخاعی دریافت کردند، میزان بالاتری از عود و توسعه تومور را مشاهده کردیم. به طور کلی کاهش دوز تابش در بچه ها مبتلا به مدولوبلاستوما ایمن نیست حتی اگر بدانیم که دز پایین ممکن است عملکرد شناختی آن ها را کاهش دهد، بنابراین ما در حال انجام مطالعات تنها با این بیماران خاص هستیم تا ببینیم آیا می توانیم با اطمینان دز تابش را برای آن ها کاهش دهیم یا خیر. نتایج حاصل از این مطالعه نقش مهمی در طراحی نسل بعدی آزمایش های بالینی برای بچه ها مبتلا به مدولوبلاستوما خواهد داشت.