تصاویر ، پشت صحنه سریال تازه سروش صحت چه می گذرد؟ ، آقا رشید: شاید فردا خبر بدهند که من فوت نموده ام... - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، قدرت الله ایزدی یا همان آقا رشید در سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره گفت: در این سریال نقشی را به نام عموجلال بازی می کنم. زمان تصویربرداری هر جا که از نقش عموجلال بیرون می آمدم و رشید می شدم، کارگردان سریع کات می دادند و می گفتند عزیزم رشید نشو!

به گزارش وبلاگ وردپرس، آن هایی که دهه 70 برنامه تئاتر در صحنه را دیدن می کردند با قدرت الله ایزدی یا همان آقا رشید خیلی خوب آشنا هستند. هنرمند طناز و بامزه اصفهانی که با قد کوتاه خود خیلی از مردم ایران را خندانده است و حالا در نوترین تجربه بازی خود در سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره حضور دارد. به بهانه حضور قدرت الله ایزدی در این سریال با او گفت وگو نموده ایم که در ادامه می خوانید.

کار کردن با سروش صحت چه ویژگی داشت؟

ویژگی کارش این است که خیلی راحت با ایشان می گردد کار کرد. ایشان کارگردانی کاربلد است و اجازه نمی داد که به بازیگر استرس وارد گردد. هر زمان احساس خستگی می کردیم سریع کات می دادند که استراحت کنیم و چایی بخوریم.

ممکن بود که من دیالوگی را فراموش کنم و آقای صحت می گفت که راحت باش! حتی اگر 20 بار هم لازم باشد من اینجا هستم، دوربین، فیلمبردار و صدابردار و همه آمده ایم که کار کنیم. گاهی ممکن بود دوست دیگری فراموش کند و همین صحبت های ایشان استرس تیم را کم می کرد. من خودم خیلی چیزها را از او یاد گرفتم و با دیگران هم در این کار دوست شدیم، همدیگر را شناختیم و از هم یاد گرفتیم. به طور کلی در این سریال که حدود یک سال و 4 ماه طول کشید مثل یک خانواده خوب بودیم و زمانی که کار سریال تمام شد همه ناراحت بودند و دوست داشتند ادامه یابد.

سر صحنه با آقای صحت هم با لهجه اصفهانی صحبت می کردید؟ بالاخره وبلاگ وردپرس ها بهم رسیده بودید!

بله. با ایشان راحت بودم و اصفهانی حرف می زدم و برای آن که نقش عموجلال را فراموش نکنم با بقیه هم اصفهانی حرف می زدم.

سروش صحت سریع کات می داد و می گفت: عزیزم رشید نشو!

سروش صحت چقدر دست شما را در اجرای طنز و کمدی باز می گذاشت؟

در این سریال نقشی را به نام عموجلال بازی می کردم ولی در یکی از سکانس ها که از این شخصیت فاصله گرفتم و به شخصیت رشید نزدیک شدم، سریع آقای صحت کات داد و گفتند عزیزم اینجا شخصیت که شما بازی می کنید عموجلال است. من می دانم که پتانسیلی قوی داری و می توانی نقش های دیگری هم بازی کنی و به همین علت اینجا نقش عموجلال را به شما دادم که شبیه نقش رشید نیست. عموجلال شخصیتی است که عاشق موسیقی و بچه هایش است و کلی زجر کشیده تا به این جا رسیده. خلاصه هر جا که از نقش عموجلال بیرون می آمدم و رشید می شدم سریع کات می دادند و می گفتند عزیزم رشید نشو!

من احترام خاصی برای آقای سروش صحت قائلم و معتقدم که در کارگردانی بسیار قدرتمند است و باید ایشان را تحسین کنم و دستشان را ببوسم.

چالش جدی شما با شغل سمسار چه بود و آیا چنین شغلی را تجربه نموده بودید؟

در دوران تحصیلم روزها کار می کردم و شب ها درس می خواندم. برخی اوقات هم به پدرم یاری می کردم. پدرم یک مغازه سوپرمارکت داشت که من در کنارش کار می کردم و با این کار آشنایی داشتم اما سمساری هم برایم جالب بود و به من می آمد که یک سمسار باشم. قبلا در سمساری کار نموده ام. مادر همسرم قبلا سمساری داشت و اجناسش را پدر همسرم می خرید. مدتی مادر همسرم مریض شد و من برایش کار می کردم و به همین علت با کار سمساری و فروش لوازم دست دوم آشنایی داشتم.

در این سریال سکانسی بود که من یک وسیله صنایع دستی را در دستم داشتم و دنبال جایی می گشتم که آن را بگذارم و هر جا می خواستم بگذارم پدرم و دوست پدرم می گفتند این جا خوب نیست دست آخر وقتی آن را روی زمین گذاشتم بالاخره گفتند خوبه و قبول کردند. فکر می کنم آقای صحت با این سکانس می خواست بگوید که صنایع دستی دیگر خواستار ندارد و این سکانسی بود که من دوست داشتم.

یادتان هست چند تا لوکیشن برای این سریال رفتید؟

شاید 75 تا.

برترین لوکشین کجا بود؟

لوکیشن اصفهان. حالا چون من اصفهانی هستم می گویم اصفهان اما واقعا اصفهان خیلی قشنگ و زیباست هم از نظر فرهنگ و تمدن و هم مردم خوبی که دارد. لوکیشن های تهران، قشم و شمال هم خوب بود و خیلی برای این سریال زحمت کشیدند. ما اصلا خستگی نداشتیم چون آقای صحت واقعا بی نظیر بود.

برترین سکانسی که بازی کردید کدام بود؟

یک سکانسی بود که عموجلال را در دوران جوانی نشان می داد که دختری را به نام مونا دوست داشت و زمانی که به اصفهان می آمد یاد بچگی هایش می افتاد و مونا را نشان می داد. آن قسمت ها خیلی خوب شده است.

اگر خاطره ای خنده دار از حاشیه سریال دارید برای ما بگویید؟

سکانسی بود که داداش من تصادف نموده و مرده بود. در آن سکانس بچه ها و نیما را صدا می زدم که بیایند و زمانی که نیما کنارم می نشست به او می گفتم نیما چقدر بوی داداشی منو می دی! بذار بوت کنم! و بعد او را بو می کردم. این سکانس حدود 25 بار برداشت شد و هر بار عده ای می خندیدند. نیما هم طاقت نمی آورد و می خندید. آقای صحت می گفت بسه دیگه نخندید! سه دو یک حرکت!... دوباره می دیدیم آقای صحت خودش دارد می خندد.

این سکانس خیلی خوب و قشنگ بود. اولین سکانسی هم که در این سریال جلوی دوربین رفتم خیلی سخت بود چون بازیگران بسیار خوبی مقابل من بازی می کردند مثل آقای علی مصفا، آقای سیاحی و همین نقش نیما که مجید یوسفی آن را بازی می نماید و خیلی بازیگر خوب و عالی است. آقای سروش صحت در هر فیلم و سریالی که می سازد یک بازیگر خوب را به سینما معرفی می نماید مثلا در سریال شمعدونی، محمد نادری را معرفی کرد و در این سریال نو هم مجید یوسفی بازیگر نقش نیما را معرفی نموده است. یک بار مجید ناراحت بود از این که نقشش خوب نیست و من به او گفتم تو آن قدر نقش ات را قشنگ بازی نموده ای که بیننده کفرش درآمده و این درست است.

بیشترین حالت جدی من مربوط به زمانی بود که در مدرسه نقش بازی می کردم. من ناظم بودم و برای همین مجبور بودم جدی باشم که اگر جدی نبودم بچه ها از سروکولم بالا می رفتند

اقای ایزدی به نظرتان مگه تموم عمر چند تا بهاره؟

واقعا هیچ کس نمی داند! شاید فردا نباشیم شاید فردا خبر بدهند که من فوت نموده ام! اما برای من ناراحت نشوید این شتری است که در خانه همه می خوابد! ولی احتمالا سروش می داند چون خودش این سریال را نوشته است.

به من هم خوش گذشت. امیدوارم مردم هم راضی باشند ولی هر چه جلوتر می رویم سریال قشنگ تر می گردد. شمعدونی هم همین طور بود و هرچه جلوتر رفتیم بهتر شد. کسانی که کارشان حرفه ای است و نقد و آنالیز تخصصی می نمایند خیلی خوب می دانند که آقای صحت چه نموده است. من افتخار این را داشتم که در این سریال در کنار دیگر دوستان بودم از بخش پذیرایی و خدمات تا بخش کارگردانی همه کارشان درست بود و من از همه آن ها قدردانی کنم.

همه مخاطبان این سریال را هم دوست دارم و دلم می خواهد هر نکته مثبت و منفی در این سریال داشتم به من بگویند، من بدم نمی آید و معتقدم رفیق خوب کسی است که بگوید کجا کارتان خوب و کجا بد بوده است.

خیلی برایم سوال است که بدانم آقا رشید در واقعیت هم اینقدر شوخند؟

نه. ما هم آدمیم بالاخره. یک موقع شوخیم و یک موقع جدی. اما بیشترین حالت جدی من مربوط به زمانی بود که در مدرسه نقش بازی می کردم. من ناظم بودم و برای همین مجبور بودم جدی باشم که اگر جدی نبودم بچه ها از سروکولم بالا می رفتند. بعدش هم مدیر شدم که گفتم من مدیر نمی مانم.